Ουράνιο Τόξο

Τρωτές είναι οι σκέψεις στην εκμετάλλευση του χρόνου
Στον παράλληλο της ανούσιας ανασφάλειας
Μας έχουν ρίξει στα έγκατα του αδιεξόδου
Εκεί που οι ερινύες σκοτώνουν τις χίμαιρες

Ξυπνάει μέσα μας ο ήχος του βυθού
Φωνάζει για μια μάχη με τα κύματα
Στο τέλος του ουράνιου τόξου
Εκεί που χάνονται οι τελευταίες ελπίδες

Πώς να ‘νε άραγε η νίκη;
Πώς να ‘νε άραγε η ελευθερία;
Πώς να ‘νε άραγε η αγάπη;
Θα τα πούμε στο τέλος του ουράνιου τόξου

Υ.Γ. Θα κρατάω ένα κόκκινο μαντίλι…