Περιπλάνηση

Στα πρόσωπα σου τα πολλά
Στην ματιά σου την βαθιά
Κυνηγάω το αδύνατο

Στην φωτιά που αφήναμε στο διάβα μας
Εκεί στις ατελείωτες πεδιάδες του απρόβλεπτου
Στους ορμητικούς ποταμούς του πάθους

Στην φωνή σου που πότε δεν με άφησε μόνο
Στις προσδοκίες που μου άφηναν τα χείλια σου
Στην ευτυχία που γεννούσε το άγγιγμα σου

Σε όλα που με παίρνουν πίσω στο αδύνατο

Ταξιδιάρα Ψυχή

Ταξίδι σε μια χώρα που την κάναμε με τα χέρια μας
Ταξίδι σε μια χώρα που την ζωγραφίσαμε με το χαμόγελο μας
Ταξίδι σε μια χώρα που τα πουλιά κελαηδούν το γέλιο μας
Ταξίδι σε μια χώρα που ανθίζει με τα φιλιά μας
Ταξίδι σε μια χώρα που ομορφαίνει με τα όνειρα μας
Ταξίδι σε μια χώρα που... θα ταξιδέψουμε

Τα πάντα μπορούν να γίνουν

Τα πάντα μπορούν να γίνουν. Εμείς όμως βλέπουμε αυτά που μας έμαθαν να πιστεύουμε. Όρια, Σύνορα, Κινδύνους, Ξένους, Αγνώστους, θεούς και δαίμονες… Το μόνο άγνωστο σε μας όμως είναι η ελευθερία, η σκέψη, ο χρόνος, που μας τα κλέβουν πριν καν τα νιώσουμε. Έχουμε χάσει την χαρά της αναζήτησης και της εξερεύνησης, έχουμε χάσει την ηδονή της ανακάλυψης…

A trip to the nirvana of our dreams
There where most of us are afraid to reach
Are afraid to leave behind a world that they know
A world that they know is exploiting them
Are afraid to stand in front of it
Are afraid to stand in front of it and shout
‘REVOLUTION’

Let's travel...

Δεν είναι εδώ..

Ματιές στην κόψη του λυκόφωτος
Για μια αγάπη που δεν έρχεται από πουθενά
Είναι αυτή ή ακόμη μια περαστική σκιά
Πέπλο στα μάτια, το φως στην καρδιά

Στην σκοτεινή γραμμή του μισοφέγγαρου
Κρυφοκοιτάζει ένα περιπλανώμενο αστέρι,
Πέρασε από παντού, από άλλους κόσμους
Μα από αυτόν εδώ τον κόσμο κρύβεται

Σίγουρα εδώ δεν είναι η αγάπη του
Σίγουρα εδώ δεν είναι το φως του
Και όμως αυτό κρυφοκοιτάζει για χρόνια
Κάτι θα είδε, κάτι θα προσμένει, κάτι…

«Η αλήθεια είναι επαναστατική» Αντόνιο Γκράμσι

Η αλήθεια παραμένει προοδευτική, δραστική και ανατρεπτική. Η αλήθεια είναι αυτή που προκαλεί το status quo και τις ψευδαισθήσεις της κοινωνικής ακινησίας (κάποιοι θα την έλεγαν και «ειρήνη»). Η αναζήτηση της αλήθειας και η τελική έκφραση της είναι πράξεις κατακριτέες, επικίνδυνες, τρομοκρατικές για την υπάρχουσα κατάσταση, για την σταθερότητα του παρόντος κόσμου, την ασφάλεια της στημένης καθημερινότητας μας. Η αλήθεια δεν περιορίζεται στη έκφραση, αλλά πάνω από όλα είναι μια οργανωμένη και πολυεπήπεδη επαναστατική πράξη η οποία έχει σκοπό να κινήσει ένα βήμα μπροστά το αργόσχολο μυαλό μας, τον σκουριασμένο κόσμο μας, να εξιτάρει τα τελματωμένα αισθήματα μας. Αυτός ο κόσμος βολεύει τους επιφανειακούς, την ωμή αναισθησία, την σιωπή που εναλλάσσεται με την μηχανική καταφατικότητα. Αυτός ο κόσμος προστατεύεται από το πέπλο των παραισθήσεων και των αυταπατών που μας γεννά το δήθεν δικαίωμα να βλέπουμε βιτρίνες μέσα από την κλειδαρότρυπα. Η αλήθεια τους όμως, είναι η καταπίεση, η εκμετάλλευση και η ασφυξία που νιώθουμε μέσα στα στενά και συντηρητικά όρια που μας επιβάλλει η «αγυρτεία»(1) τους. Η αλήθεια του ψέματος τους θα ανατραπεί μόνο από την αλήθεια των ονείρων μας…

1.Ο Καρλ Μαρξ στη Λευκωσία : Η Αριστερά, το Κυπριακό και η κριτική της διεθνούς πολιτικής / Βασίλης Κ. Φούσκας, Alex O. Tackie • μετάφραση Τίνα Πλυτά. - 1η έκδ. - Αθήνα : Θεμέλιο, 2010.

Could you?

'Don't let them full you...'
'Stay alive...'
'Get up NOW...'
'Could you be loved'

The Beautiful Colours of Revolution

The sun is rising behind the familiar figures of 'barbudos'...
In a surrounding melody of a colourful nature, predicting their and our future...
The future of those that fight for a world of colours...

Who?

Who is living in those boxes? Who is prisoned in the illusions of insecurity? Who is unable to touch the sensitiveness of feelings? Who is isolated in the emptyness of individualism? Who is exiled from solidarity? Who are those people? Is it us?

Ουράνιο Τόξο

Τρωτές είναι οι σκέψεις στην εκμετάλλευση του χρόνου
Στον παράλληλο της ανούσιας ανασφάλειας
Μας έχουν ρίξει στα έγκατα του αδιεξόδου
Εκεί που οι ερινύες σκοτώνουν τις χίμαιρες

Ξυπνάει μέσα μας ο ήχος του βυθού
Φωνάζει για μια μάχη με τα κύματα
Στο τέλος του ουράνιου τόξου
Εκεί που χάνονται οι τελευταίες ελπίδες

Πώς να ‘νε άραγε η νίκη;
Πώς να ‘νε άραγε η ελευθερία;
Πώς να ‘νε άραγε η αγάπη;
Θα τα πούμε στο τέλος του ουράνιου τόξου

Υ.Γ. Θα κρατάω ένα κόκκινο μαντίλι…

ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΩΝΤΑΣ…

Παντού κενά, παγίδες κούφιοι δρόμοι,
Μέσα μου, μπροστά μου πίσω μου,
Χρόνια αλλοπρόσαλλα, μεταλλαγμένα, αλλοτριωμένα,
Πάντα φτάνεις στο τέλος τις στιγμής να είσαι παιδί

Φυσάει αέρας και υψώνεις δίκτυα
Βρέχει και χορεύεις σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο
Χιονίζει και κολυμπάς ακίνητος
Μα όταν βγαίνει ο ήλιος πάντα φυτεύεις όνειρα

Ζωγραφίζεις με διακεκομμένες γραμμές
Χάνονται σε υπερτονισμένα χρώματα
Σε ένα πίνακα ρίχνεις σταγόνες αντίδρασης
Σε ένα κόσμο ρίχνεις ωκεανούς ανατροπής

Το ανεξήγητο τις στιγμής που μας έχει καθορίσει
Το υπερφυσικό τις ώρας που μας έχει φέρει εδώ
Το διφορούμενο του χρόνου που μας σπρώχνει
Η ουτοπία τις αιωνιότητας που μας έχει καλύψει με απραξία