Μερικές «αιρετικές» σκέψεις για το ποδόσφαιρο...

Αντιρησίας Συνείδησης 

http://www.voreiopetalo.com/

Το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα ακόμη άθλημα, αλλά ένα όπλο της επανάστασης» Τσε Γκεβάρα

Το ποδόσφαιρο έχει μια πολύ διαφορετική ιστορία από εκείνη που πολλοί νομίζουν...
Μια ιστορία που δείχνει τον λαϊκό, συλλογικό και εξεγερσιακό του χαρακτήρα, την αμέριστη σχέση του με τη φτωχή εργατική τάξη, την αντιστασιακή και ανατρεπτική του λογική, όπως αυτή εκφράζεται ακόμη και σήμερα μέσα από τον απλό κόσμο. Κανένα άλλο μέσο δεν μπόρεσε -ούτε θα μπορέσει- να γοητεύσει τόσο την ελεύθερη ανθρώπινη φύση... Άλλωστε η  βάση της παγκόσμιας απήχησής του ποδοσφαίρου βρίσκεται στον καταπιεσμένο από την εξουσία λαό.

.Η ιστορική πορεία του ποδοσφαίρου είναι στενά συνδεμένη µε την πολιτική, την κοινωνία και τους διαρκείς αγώνες της, από τότε που οι εργάτες των σιδηροδρόμων του Μάντσεστερ έφτιαχναν τη Νιούτον Χιθ, τον πρόδρομο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τον 18ο αιώνα  και οι άγγλοι ναύτες έβγαιναν στο Μπιλπάο και έφτιαχναν την αθλέτικ Μπιλπάο. Από τότε που  στην Ελλάδα, πατρινοί αναρχοσυνδικαλιστές ίδρυαν το 1890 την Παναχαϊκή με σήμα κατατεθέν το «κοκκινόµαυρο» χρώμα!

Και εδώ φυσικά όπως ιδρύθηκε και η δική μας ομάδα, όταν κάποιοι ήρωες ποδοσφαιριστές αρνήθηκαν να αποκηρύξουν τη ιδεολογία τους, όπως ήθελε να τους επιβάλει το γνωστό σωματείο βρωμιάς και ρουφιανιάς με την υπογραφή δηλώσεων, με αποτέλεσμα να αποχωρήσουν και να ιδρύσουν το ενδοξότερο και λαοφιλέστερο σωματείο στην Κύπρο, τη ΟΜΟΝΟΙΑ μας.

Όσο κι αν φαντάζει υπερβολικό, την πραγματική, αληθινή δράση στο άθλημα τα πρώτα χρόνια ζωής του, την έδωσαν επαναστάτες εργάτες.

Ας πάρουμε όμως την ιστορική πορεία του ποδοσφαίρου από την αρχή...
Επί της ουσίας το ποδόσφαιρο ξεκίνησε ως άθλημα τον 19ο αιώνα στην Αγγλία, η εργατική τάξη της οποίας το αγκάλιασε και το σύνδεσε με τον αγώνα για λιγότερες ώρες δουλειάς. Αργότερα τα αγγλικά εμπορικά πλοία το μετέφεραν μέσω των ασυγκράτητων μεταναστευτικών κυμάτων σε κάθε γωνιά της γης, και κυρίως στα λιμάνια της Λατινικής Αμερικής, που εκείνη την περίοδο τροφοδοτούσαν με πρώτες ύλες το Ηνωμένο Βασίλειο. Πολλοί ευρωπαίοι μετανάστες έσπευσαν στον α' παγκόσμιο πόλεμο εκεί κατά χιλιάδες, αφήνοντας πίσω τους φτώχειες, πολέμους, κοινωνικούς αποκλεισμούς και διώξεις.

Η πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα που δημιουργήθηκε ήταν η ουρουγουανική Πενιαρόλ, το 1887. Αργότερα ιδρύθηκε στο Μπουένος Άιρες από ιταλούς κομμουνιστές η πασίγνωστη Μπόκα Τζούνιορς. Το ίδιο χρονικό διάστημα εργάτες στον σιδηρόδρομο της Αργεντινής, που το συνδικάτο είχε σήμα ένα σφυροδρέπανο, έφτιαξαν τη Φεροκαρίλ Οέστε, ενώ ισπανοί αναρχικοί που μετανάστευσαν στο Μπουένος Άιρες ίδρυσαν το 1910 την Τσακαρίτα, με χρώμα το κόκκινο και το μαύρο. Το ίδιο διάστημα φτιάχτηκε από μια συνέλευση ιταλών και ισπανών κομμουνιστών σε ένα εργοστάσιο της περιοχής η Ιντεπεντιέντε, με χρώμα το κόκκινο.

Όσο διάρκεσε ο ισπανικός εμφύλιος, η  Μπαρτσελόνα έκανε περιοδείες στις ΗΠΑ, το Μεξικό και την Ευρώπη προκειμένου να συγκεντρώσει χρήματα για τις διεθνείς Ταξιαρχίες του δημοκρατικού στρατού. Την Τετάρτη 24 Μαΐου στο «Σταντ Ντε Φρανς» του Παρισιού η «Μπάρτσα» νίκησε 2-1 την Άρσεναλ και κατέκτησε το δεύτερο κύπελλο πρωταθλητριών στην ιστορία της. Στις εξέδρες υπήρχαν σηµαίες της Καταλονίας, της Βραζιλίας, της Σουηδίας, του Καµερούν, της Ολλανδίας, του Μεξικού, ακόµα και της Γαλλίας. Της Ισπανίας ούτε για δείγµα. Εξάλλου το δηµοφιλέστερο πανό στο «Καµπ Νου» είναι αυτό που λέει: «Η Καταλονία δεν είναι της Ισπανίας»… 

Στην περίοδο των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής οι ομάδες αυτές απέκτησαν οργανωμένους οπαδούς, οι οποίοι εκδήλωναν κάθε τόσο την αντίθεσή τους στις αμερικανοκίνητες χούντες γιουχάροντας και κοροϊδεύοντας με τραγούδια και συνθήματα τους στρατιωτικούς, ενώ μετά τα παιχνίδια εξελίσσονταν απίστευτα βίαια επεισόδια.

Το 1967, που δολοφονήθηκε ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, ξέσπασαν σφοδρές ταραχές στο Μπουένος Άιρες. Στο διάστημα εκείνο αρκετοί αγώνες διακόπηκαν από τον στρατό και την αστυνομία, καθώς φίλαθλοι της Ιντεπεντιέντε, της Φεροκαρίλ Οέστε, της Μπόκα Τζούνιορς και της Τσακαρίτα ούρλιαζαν στις κερκίδες: «Τσε! Τσε!». Το μετέπειτα διάστημα παίκτες και θεατές, μέσα από συμβολικές πράξεις μες στον αγωνιστικό χώρο, θα εκδήλωναν την αλληλεγγύη τους σε οικογένειες αγνοουμένων και δολοφονημένων από τα στρατιωτικά καθεστώτα.

Στα κατοπινά χρόνια η ιταλική Ίντερ θα προσέφερε στην αυτόνομη κοινότητα των Ζαπατίστας ένα ασθενοφόρο και θα γινόταν η οµάδα του περίφημου κομαντάντε Μάρκος, ενώ η γερμανική Ζανκτ Πάουλι αποτελεί εξαιρετικό παράδειγμα. Σύμφωνα με έρευνα υπάρχουν πάνω από 11 εκατομμύρια φίλοι της ομάδας του αμβούργου, γεγονός που τη κατατάσσει στις δημοφιλέστερες της γερμανίας και ίσως στις πιο αγαπητές του πλανήτη. Η Ζανκτ Πάουλι έχει καταφέρει να προσελκύσει πολλές πολιτικοποιημένες κατηγορίες. Πανκ, αριστεροί, αριστεριστές, αναρχικοί, αντιναζί και αντιρατσιστές.

Είναι οι πρωτοστάτες σχεδόν κάθε διαδήλωσης στο αμβούργο και όχι μόνο αφού υπάρχουν πάνω από 100 αναγνωρισμένα κλαπ φίλων της ομάδας σε όλο τον κόσμο. Τη δεκαετία του 80 ο τερματοφύλακας της Φόλκερ Ίπιγκ έμενε σε κατάληψη ενώ για 6 μήνες παράτησε το ποδόσφαιρο για να προσφέρει εθελοντική εργασία στη Νικαράγουα που μαινόταν εμφύλιος πόλεμος. Η Πάουλι θα βοηθούσε επιπλέον την Κούβα, μέσω ενός προγράµµατος εύρεσης κονδυλίων για τον εφοδιασμό σχολείων της χώρας µε καθαρό νερό.

Στην Ιταλία υπάρχει επίσης και η Λιβόρνο, η επονομαζόμενη και «κόκκινη», καθώς σηµαίες της αριστεράς ανεμίζουν από οπαδούς της καθ' όλη τη διάρκεια των αγώνων. Στην πόλη Λιβόρνο εξάλλου είχε ιδρυθεί και το Ιταλικό Κοµµουνιστικό κόµµα.

Στο ισραήλ η Χάποελ είναι η ομάδα των αριστερών και πάντα είχε συνδέσεις με τα συνδικάτα και τους Παλαιστίνιους. Το σήμα της άλλωστε είναι το σφυροδρέπανο. Μισητή ομάδα της Χάποελ είναι η μακάμπι επειδή είναι η κρατική ομάδα με ότι αυτό συνεπάγεται αλλά και η Μπειτάρ ιερουσαλήμ που έχει οπαδούς φασίστες και ρατσιστές με τους άραβες.

Μετά την ταχεία εξάπλωση του ποδοσφαίρου σ' όλον τον πλανήτη, το ποδόσφαιρο μπορεί να εμπορευματοποιήθηκε και να ενσωματώθηκε στο καπιταλιστικό σύστημα ως σταθερή αξία για τις ολοένα και παγκοσμιοποιούμενες αγορές του, ένα πράγμα όμως φαίνεται ότι δεν άλλαξε ούτε θα αλλάξει ποτέ: η ταξική προέλευση αυτών που παραμένουν ελεύθεροι οπαδοί.

Γι αυτούς το ποδόσφαιρο συνεχίζει να ανήκει στις φτωχογειτονιές του, στα λιμάνια του. Στις εξέδρες θα συνεχίσουν να αλαλάζουν, ανάμεσα στα γκολ, τα σφυρίγματα και τις πάσες, συνθήματα ενάντια στους μπάτσους, την καταστολή, την αστυνόμευση, τις κάμερες.

Γι αυτούς στα γήπεδα δεν έχουν θέση τρομονόμοι που θα βάζουν φυλακή τους οπαδούς σαν τους χειρότερους εγκληματίες ενώ οι πραγματικοί εγκληματίες με γραβάτες έχουν και τη εύνοια του νόμου.  Δεν δέχονται να τους καταγράφει ηλεκτρονικό σύστημα παρακολούθησης σαν ύποπτους για πράξεις ανομίας όταν ενοχοποιεί αυτούς και αθωώνει αστυνομικούς. Αρνούνται ότι η επίδειξη ταυτότητας για να μπορούν να δουν τη ομάδα τους είναι μέτρο που δήθεν θα πατάξει τη βία όταν οι μπάτσοι δεν φέρουν καν διακριτικά. Αυτοί σαν γνήσιοι οπαδοί που ακολουθούν πάντα και παντού τη ομάδα είναι ο άγρυπνος φρουρός της κι όχι οποιοιδήποτε μπράβοι που τους επιτηρούν γιατί δεν υποτάσσονται στις επιταγές του μοντέρνου  ποδοσφαίρου όπως τον ορίζουν τα αφεντικά. 

Αυτοί πρέπει να είμαστε εμείς. Γιατί αυτό σημαίνει ΟΜΟΝΟΙΑ

http://www.voreiopetalo.com/